"Polowanie" to film, który w bardzo dosadny sposób opowiada o tym, że nawet malutkie kłamstewko, kogoś naprawdę malutkiego, może zniszczyć całe życie dorosłego, lubianego, szanowanego człowieka. Muszę przyznać, że bardzo mnie irytował główny wątek, który był sensem tej opowieści. To, że od początku było wiadomo, iż osądzono niewinnego człowieka, bo oparto oskarżenia na jednym stwierdzeniu, które wyszły z ust malutkiej osóbki, która nota bene nie powinna była nawet tego usłyszeć, a co dopiero wypowiedzieć.
Jak dla mnie zbyt długie wprowadzenie, rozumiem jednak, że miało to na celu pokazanie prawie że idyllicznej, skandynawskiej osady i osób, które ją zamieszkują
To co mi natomiast się podobało, to, to jak reżyser przedstawił samego człowieka, pokazał jak przewrotny może on być. Odkrył najgorsze oblicze, najbardziej ukryte zakamarki naszego wnętrza. Z kochających przyjaciół, współpracowników, ludzie stają się bezlitosnymi bestiami, zdolnymi do wszystkiego, w dosłownym tego słowa znaczeniu. Wnioskuję, że reżyser nie ma dobrego zdania o człowieku, w którym zasiewa ziarno niepewności. Muszę przyznać, że i mi przeszła przez głowę myśl, czy oby na pewno winny jest niewinny, która na szczęście szybko ulatuje. I znów z całych sił kibicujemy Luce, bo my również nie zgadzamy się na niesprawiedliwość, która go spotka, utożsamiamy się z nim, co powoduje, że przeżywa się ten film bardzo intensywnie, a sama obecność Madsa Mikkelsena nadaje dużą wartość temu filmowi. On sam jednak całkowicie nie pasuje mi do tej społeczności, zupełnie inny, normalny, ładniejszy, lepszy, mądrzejszy...odosobniony i pozostawiony sam sobie.
Końcówka filmu nie napawa optymizmem, mimo, że wszystko się wyjaśnia i Lucas zostaje zrehabilitowany, to jednak "niesmak" pozostał, o czym świadczy ostatnia scena nieudanej próby zabicia go, przez jednego z uczestników "Polowania". Jest to dosyć przerażające, bo sugeruje, że nie ma możliwości powrotu do wcześniejszego życia, mimo niewinności.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz